زندانی بزرگ خاک !عظمتی که در زیستن نمی گنجد ؛روح آزادی که سقف سنگین و کوتاه آسمان بر سینه

اش افتاده است .از شمشیرش مرگ می بارد و از زبانش شعر ،هم زیبایی دانش را می شناسد و هم

زیبایی خدا را ،هم پرواز های اندیشیدن را و هم تپش های دوست داشتن را ،خون ریز خشمگین صحنه ی

پیکار ،سوخته ی خاموش خلوت محراب !

چه میگویم ؟مگر با کلمات می توان از علی(ع) سخن گفت ؟ باید به سکوت گوش فرا داد تا او از علی چه

ها میگوید ؟او با علی آشناتر است.

علی انسانی که است از آنگونه که باشد و نیست .

در معرکه های خونین نبرد، شمشیر پر آوازه اش ، صفوف دشمن را به بازی میگیرد و سپاه خصم ، هم

چون کشت زار گندم هایرسیده ، در دم تیغ دو دمش بر روی هم می خوابد و در دل شب های ساکت مدینه

، هم چون یک روح تنها و دردمند ، که از خفقان زیستن بی طاقت شده و از "بودن" به ستوه آمده  ، بستر

آرامش را رها می کند و در پناه شب که با علی (ع) سخت مانوس و محرم است ، از سایه روشن های

آشنای نخلستان های ساکت حومه ی شهر ، خاموش می گذرد و سر در حلقوم چاه می برد و غریبانه می

نالد. و چه فاجعه ای  در آن لحظه که یک مرد بنالد و چه فاجعه ای که آن مرد علی باشد با این همه صبر و

شکیبایی فشار روزگار او را بع چنین کاری وا داشته باشد.

                                                                                                                   "دکتر علی شریعتی"

حسین جان مسافران اربعین به مقصد رسیدند و من جامانده ام شاید سال دیگر قسمت من هم بشود ، اما آقاجان اگر اجل مهلت نداد قرارمان همان سرازیری معروف شب اول قبر به فریادم برس السلام علیک یا حسین بن علی(علیه السلام) التماس دعا

دود این شهر مرا از نفس انداخته است‌

به هوای حرم کرب و بلا محتاجیم...

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین ع..

قسمتم نیست اگر یک سفر کرب و بلا                                                          
                  تو بگو:"نه" که همین نیز شنیدن دارد                                                     
                        مثل دیوانه ی عاشق که به معشوق رسد                               
                  کربلا...بین دو گنبد...چه دویدن دارد        
                                                                    السلام علیک یا ابا عبدالله...    

بگو کربلا قسمتم نیست اینکه            

              دگر امروز و فردا ندارد.

دوباره مضطرم حرم، حرم، حرم

الهی کم نشه یه لحظه سایه ات از سرم

آقا.........

یه رحمی مادرت کنه به اشک مادرم

منم برم حرم

آقا........

دلم پر از شکایته، امیر سر جدا

دلم گرفته و میخوام بیام به کربلا

بیا و آبرو بخر به حق مادرت

ببین تو اشک و التماس نوکرو آقا

دوباره بغضه تو گلوم بازم خیاله آرزوم

 تا چشم به هم زدم حرم

دوباره اومد روبه روم

امیر کربلا حسین....

عشق ، عینش عزت و شینش شرف ، قافش قسم

                          من قسم بر عزتت با تو شرف دارم حسین (ع).

کربلا

ستاره ها به لحظه ها جان سپرده اند

ماه خموش است

                  و تک ستاره ای در آسمان ، روشن

                  که می بالد و می نالد

                  گریه می کند و می سوزد

زمین آرام در بستر خونین خود خفته

                                     پرنده ها و کبوترهای بال و پر شکسته

روی زمین آرام و خونین خوابیده

                                    آن روز پر درد به پایان رسیده

روزی که صدای شیر حسین را در هوا می شد شنید

کربلا دیگر ساکت است

                  دیگر صدای اصغر خونین گلو به گوش مادر نمی رسد

فقط صدای گریه ی کودکانی که مظلومانه اشک می ریزند

          بابا را می خواهند ، عمو را می خواهند ، برادر را می خوانند

و زینب خسته ، و سجاد پر درد و پر اشک

حسین کیست؟

حسین کیست ؟ نمی دانم برای چه وقتی نامش را می شنوم ، بی اختیار بغض می کنم.

راستی حسین یادآور چیست؟ یادآور همه چیز ، حسین یادآور پیامبر ، یادآور علی ، یا آور زهرا و یادآور حسن.

اصلا حسین نمونه ی انسان کامل است که از همان کودکی خوبی ها را تمام و کمال در خود گنجانده بود.

حسین از کودکی از هر چه غیر خدا دست کشیده بود از دنیای کوچک دست کشیده بود و عشق معشوق

، عشق خدا را در دل داشت.

آری او از همان کودکی نمونه ی یک انسان کامل بود. از همان وقتی که پیامبر او را در میان دستانش گرفت

و صورتش را بوسه زد.

و در گوش او زمزمه ی ملکوتی سر داد.

حسین یک انسان صبور بود از زمانی که با پدرش برای حفظ دین سکوت کرد. حسین یک انسان شریف بود

از زمانی که با برادرش حسن ، در برابر اسلام از خود گذشتگی نشان داد.

زبانی فصیح و بلیغ داشت. او شجاع بود که در برابر فاسدان ایستاد.

حسین صبور بود، صبور از هر جهت : داغ جدش پیامبر را دید. شهادت جانسوز مادرش زهرا را دید. شهادت

برادرش محسن را مشاهده کرد. 25 سال سکوت علی را دید. درد و دل های علی را شنید ، جنایت مردم

نسبت به پدر را دید.

"بقیه ی متن در ادامه ی مطلب"

چقدر نام تو زیباست یا حسین (ع)