خداحافظ ای نخل ها، چاه ها

دیگر نشنوید از علی آه ها

خداحافظ پدر عالم!

شیعیانت به فدایت ای مظلوم عالم!

"فقط حیدر امیرالمومنین است"

به فرق نازنینش کی اثر میکرد شمشير
یقینا ابن ملجم وقت ضربت یا علی گفت...

می رسد آوای تیغی

             پشت مسجدهای شهر

              قاتل مولایمان

                                      شمشیر صیقل می دهد.

سوز عشق مرتضی آتش به جانم میزند
نی فقط بر جان ک خود بر خانمانم میزند
او که با صوت اناالحق بوسه زد بر چوب دار
گو بیاید بنگرد این عشق دارم میزند...

شهادت، متاع گرانبهایی است که هرکس قدرت خریداری ‏اش را ندارد. شاهدی قدسی است که همگان لیاقت هم ‏آغوشی با او را نمی ‏یابند. شیرینی شهد شهادت را به هر کسی نمی‏چشانند.
امیر مؤمنان علی(ع)، آن یکّه ‏تاز عرصه عشق و شهادت، مبنای شهادت‏طلبی و دست‏یابی به این فوز عظیم را این‏سان بیان می‏دارد و صفات عاشقان شهادت را این‏گونه می‏نمایاند و شور و شوق خود را نسبت به آن چنین توصیف می‏کند:

«مجاهدان شهادت‏ طلب چنان به سوی خدا پر می‏کشند که تشنگان به جانب آب. بهشت در پرتو آذرخش نیزه ‏هاست. امروز خبرها در بوته آزمون ارزیابی می‏شوند و به خدا سوگند که اشتیاق من به صحنه نبرد [و شهادت] و رویارویی با دشمن، بیش از شوقی است که آنان به زندگی‏شان دارند».

تیغ بر فرق عدالت زده و خندیدند
خون به ابعاد غریبی علی پاشیدند

زاغ‏ها از دل شب کنده و بر روز زدند
روز و شب، گوشه محراب به هم پیچیدند

زخم بر سلسله باور و ایمان افتاد
همه افلاک از این زخم به خود لرزیدند

شب پر از رخوت نامردی مردم گردید
آسمان، ماه، ستاره، همگی خوابیدند

صبح، امّا دو سه تا کاسه شیر آوردند
کودکانی که علی را همه شب می‏دیدند

هق هق چاه شناور شده در گریه نخل
همه از هم فقط از درد علی پرسیدند..

اشهدُ اَنّ علیاً ولیُ الله

نامت جنون خیز است، حق دارد موذن ;

وقت اذان با دست خود، سر را نگه دارد...

        هدف عالی قیام حسین (ع) از زبان خود امام     

قيام مقدس و پرشكوه امام حسين(ع)ريشه در انحراف هاى بـنيادى و اساسى در جـامعه اسلامى داشت. اين انحراف ها زائيده انحراف حكومت اسلامى از مسير اصلى خود از سقيفه به بـعد بـود. كه پس از شهادت على(ع)كلا بـه دست سلسله سفيانى و حزب ضد اسلامى اموى افتاد. بـه گواهى اسناد تاريخى, سران اين حزب هيچ اعتقادى بـه اسلام و اصول آن نداشتند(1). و ظهور اسلام و به قدرت رسيدن پيامبر اسلام(ص)را, جلوه اى از پيروزى تـيره بـنى هاشم بـر تـيره بـنى اميه, در جريان كشمكش قبيلگى در درون طايفه بـزرگ قريش مى دانستند(2).

 و بـا يك حـركت خـزنده, بـه تـدريج در پـوشش اسـلام بـه مناصب كليدى دسـت يافتند و سرانجـام از سال چهلم هجـرى, حكومت اسلامى و سرنوشت و مقدرات امت اسلامى به دست اين حزب افتاد و پس از بيست سال حكومت معاويه, و بـه دنبـال مرگ وى, پـسرش يزيد بـه قدرت رسيد كه اوج انحراف بـنيادى, و جلوه اى آشكار از ظهور ((جاهليت نو)) در پوشش ظاهرى اسلام بود(3).امام حـسـين(ع)نمى تـوانسـت در بـرابـر چـنين فاجـعه اى سكوت كند و احساس وظيفه مى كرد كه در بـرابـر اين وضع, اعتـراض و مخالفت كند. سخنان, نامه ها و ساير اسنادى كه از امام حسين(ع)به دسـت ما رسـيده, بـه روشنى گوياى اين مطلب اسـت. اين اسناد بـيانگر آن است كه از نظر امام, پـيشوا و رهبـر مسلمانان شـرائط و ويژگى هايى دارد كه امويان فـاقـد آنها بـودند و اسـاس انحراف ها و گمراهيها اين بود كه عناصر فاسد و غير لايق, تكيه بر مسند خلافت اسلامى و جايگاه والاى پـيامبـر زده بـودند و حاكميت و زمامدارى آنها, آثار و نتائج بـسيار تلخ و ويرانگرى بـه دنبـال آورده بود.
چـند نمونه از تـاكيدهاى امام در اين بـاره يادآورى مى شـود:

بقیه مطالب در ادامه مطلب......